En daar sta ik dan: in een soort hutje, gemaakt van staalplaten met bolvormige ramen erin, die onder de brug is geplaatst waarover de drukke A9 loopt. Het is een klein kantoor ingericht voor de brugwachter. Vier schermen tonen verschillende weergaven van de snelweg. Daaronder staat een laptop waarop je de brug kunt bedienen die boven je hangt.

Mijn naam is Ardan. Ooit een boeddhistische monnik. Nu een boeddhistische leek. Ooit zenleraar en kok in een zenboeddhistisch centrum. Nu brugwachter.

Ik beoefende jarenlang zen op de Noorder Poort. Ik ben unsui (een zenmonnik/non) en heb sindsdien jarenlang zen beoefend als leek. Zen was en is echt mijn ding, zou je kunnen zeggen. Ik hou van de mystieke kant ervan. En hoewel ik in de beginjaren moeite had met het beoefenen van koans, werd dat later een van de dingen die me tot zenbeoefening aantrokken. Een van de koans die ik in de beginjaren kreeg was:

“Een vrouw/man, zonder titel, zonder rang, zonder naam gaat vrij in en uit door de poorten van de zintuigen.”

 Ik vind het nog steeds een mooie koan. Natuurlijk gaat deze koan over het met je meedragen van allerlei soorten bagage over wie je bent, wat je beroep is, je status, je geslacht, je naam enzovoort. En dat die bagage een struikelblok kan zijn om vrij door de poort in en uit te kunnen.

Jiun roshi, de zenmeester van de Noordpoort, zei ooit dat hij eruitziet als een persoon met enorme koffers die met al die koffers door een deuropening probeert te wurmen.

Er is ook een tekst uit de bijbel die dit beschrijft, net als deze koan. Ik geloof dat het in Mattheüs staat. Daar wordt gezegd dat het voor een kameel gemakkelijker is om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke om het koninkrijk van God binnen te gaan.

Dat is een grappige foto. De kameel door het oog van een naald.

Dus als iemand mij zou vragen waarom een ​​zenleraar brugwachter wordt, zou ik in veel gevallen zeggen: ik kies de kameel. Laat me een kameel zijn. Of in zen-termen: laat me een man met lege handen zijn. Een man zonder eigendom, zonder titel, zonder naam, enzovoort.

Het helpt me om mezelf niet te belasten met onnodige ballast. En dus koos ik ervoor om zo eenvoudig mogelijk te leven.

Dat betekent dat ik niet met allerlei titels wil rondlopen. En dat het werk dat ik doe om de kost te verdienen ook eenvoudig moet zijn.

Het is gemakkelijk om dat eenvoudige leven te zeggen. Maar zo eenvoudig is het niet. Bijna niemand heeft zin om in zijn onderbroek te staan. Naakt zijn. Om eigenlijk niemand te zijn.

Ik ook niet. Het is fijn om gewaardeerd te worden. Om te voelen alsof je iemand bent. En dat vind ik ook oké. Maar je moet het ook kunnen afschudden.

Het zou niet uit moeten maken, denk ik.

Toen ik unsui werd (het Japanse woord 'unsui' kan worden vertaald als monnik of non, maar het betekent letterlijk 'leven als wolk en water') was het eerste wat me opviel hoe eenvoudig het monastieke leven is. En wat een verademing om bijna geen bezittingen te hebben. Ik had mijn bezittingen opgegeven die ik had voordat ik het klooster binnenging: huishoudelijke artikelen, boeken, schilderijen, schildersezel, alles. Ik fietste op mijn fiets van Zwolle naar Wapserveen (waar het zenklooster stond waar ik ging trainen). En wat ik wel mee kon nemen op mijn fiets was mijn bezit. Ik had niets meer. En ik dacht dat dat alleen al een overweldigend gevoel van vrijheid was. Er is geen moment geweest dat ik dat spul heb gemist. Ik was toen 31 of 32 jaar oud.

Het leven in een zenklooster kent een duidelijke, eenvoudige routine. Je volgt het dagelijkse ritme van mediteren, werken, eten en slapen. Toen ik unsui was, was er geen smartphone of internet zoals we nu hebben. En zo leefde je letterlijk dag in dag uit in dezelfde groep mensen, altijd met hetzelfde soort dagprogramma waarin meditatie werd afgewisseld met werken en eten. Een dag in de week hadden we een 'bad en naald-dag' en een of twee keer per maand een sesshin of retraite waar ook gasten het klooster betraden.

Een eenvoudig leven dus. Weinig aan je hoofd. Mediteer veel.

Wat ik toen vooral leerde, is dat je niets mee mag nemen. Welk speciaal inzicht je ook hebt, of welke zuivering je ook hebt doorgemaakt, elke dag is nieuw. Is een begin.

Maar ook in materiële zin kun je niets meenemen. Bezit is natuurlijk een illusie. We bezitten niet eens ons eigen lichaam. Laat staan ​​een ander lichaam, zoals een huis of een auto.

Ik denk dat we allemaal een enorme berg bagage met ons meedragen (zowel materieel als immaterieel), en dat geeft ons een identiteitsgevoel, maar in mijn ogen is bezit vooral een belemmering.

Omdat het je belemmert om als het ware vrij door de poort in en uit te kunnen gaan. Of om het in brugwachterstaal te zeggen - vrij de brug in en uit varen.

Ik ben nu 54. Op mijn 50e werd ik tot zenleraar gewijd. Samen met zes anderen. Een titel die ik een jaar geleden heb teruggegeven.

Want, zoals ik al schreef, ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei de titel 'zenleraar' me niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kan ik mensen nu beter begeleiden dan vroeger? Het was niet goed voor mij. Wat mij het meeste bracht, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu rond met een titel. En dat vond ik niet leuk.

Wat ik belangrijk vond en vind, is om een ​​leven te leiden dat is teruggebracht tot de basis. Je slaapt, je eet, je werkt. Dat zijn de dingen die je doet. En voor mij is dat vrijheid.

Leraar zijn zie ik als een onnodige last. Een ongemakkelijke toestand.

Daarom heb ik de titel met een enorm gevoel van opluchting teruggestuurd. Ik herinner me nog heel goed dat moment dat ik op een bankje voor de Noordpoort zat met Jiun roshi en ik haar vertelde dat ik geen zenleraar meer wilde zijn. En de immense opluchting en lichtheid die ik toen voelde.

Ik was vrij om weer in en uit te gaan door de poorten van de zintuigen.

Ik had intussen ook besloten om te stoppen met koken op de Noorder Poort. En dat had vooral een fysieke reden. Het werk was fysiek te zwaar voor mij. Ik moest dus op zoek naar een nieuwe baan. Het beroep van brugwachter leek me iets. Het is een eenvoudig beroep. Je opent de brug. En je sluit hem weer.

Het leek bijna zen, gewoon. Niet voor niets worden brugwachters ook wel brug- en sluismeesters genoemd. Zij openen de fysieke brug of sluis zodat jij er met je boot onderdoor kunt, terwijl een zenmeester de spirituele brug voor je opent.

Het mooie is dat je over dit principe eindeloos kunt filosoferen. De schoonheid van eenvoud. De authenticiteit van het ritueel van het openen van een brug. De diepe betekenis van tevreden zijn met net genoeg. Je kunt er avonden aan besteden. Maar dan weet je nog niks. Het is als zen: je kunt er niets van meenemen. Alles wat je mee wilt nemen belandt in een soort koffer waar je niet meer door dat poortje kunt. Je kunt jezelf niet leren om eenvoudig te leven. Je leeft gewoon simpel. Of je leeft gewoon niet eenvoudig. Het is zo simpel.

Er is voor mij veel veranderd in mijn leven. Ik heb geen vaste verblijfplaats. Ik woon in een busje dat ik heb omgebouwd tot camper. Ik nam een ​​andere baan. Ik verblijf in een heel ander deel van Nederland dan waar ik tot nu toe verbleef.

Ik heb veel spullen weggedaan die ik niet mee kon nemen in mijn bus.

Je zou het minimalistisch wonen kunnen noemen. Ik noem het eenvoudig leven. Ik heb alleen wat ik nodig heb. En dat is precies genoeg.

Categorie: Boeddhistisch leven, Warehouse of Desire, Reportages, Zen Tags: ardan, brugwachter, Noorder Poort, zenleraar

Elke dag sturen we je een overzicht van de laatste berichten op het Boeddhistisch Dagblad. Gratis.

Wanneer wilt u het overzicht ontvangen? 's morgens om 7.00 uur 's avonds om 19.00 uur

Ardan, jouw tekeningen en dit verhaal openen ook mijn hart. En er hoeft niets gesloten te worden. Je vervult voor mij de rol van brugwachter met een eenduidige taak. Houd het zo.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Juiste spraak bestaat uit: Zich onthouden van het vertellen van leugens Zich onthouden van het spreken van lasterlijke taal Zich onthouden van het spreken van harde woorden Zich onthouden van onzin

Dit zijn de regels voor het reageren op deze site.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

In het boeddhistische pakhuis van verlangen blijven sommige teksten nog even op de leestafel liggen.

'Mensen leiden hun leven in verschillende domeinen, die hun eigen regels hebben. Hannah Arendt vindt dat al deze domeinen niet op één hoop mogen worden gegooid. Het persoonlijke leven wordt bijvoorbeeld steeds meer openbaar. Politiek is ook niet hetzelfde als een kast in elkaar zetten. Een kast in elkaar zetten is echt een andere beleving. Ze pleit voor meer aandacht voor de ervaringen van mensen. Het actieve leven en het contemplatieve leven vullen elkaar mooi aan en zijn de twee kanten van één en dezelfde medaille van het mens-zijn.'

'Ik wil mezelf niet opzadelen met titels. En bovendien zei de titel 'zenleraar' me niet zoveel. Was ik nu anders geworden? Kan ik mensen nu beter begeleiden dan vroeger? Het was niet goed voor mij. Wat mij het meeste bracht, namelijk die vrije vrouw/man zonder titel liep nu rond met een titel. En dat beviel me niet.'

De soetra die de contemplaties van alle boeddha's samenbrengt ('De soetra die de contemplaties van alle boeddha's samenbrengt') is een belangrijk Mahayana-geschrift, een middel tot universele verlichting. Het is ook een grondtantra van de Anuyoga, een voertuig voor de voltooiing van het pad. Het geeft ons de realiteit van de overtuigingen en praktijken van de geheime mantra.

“We gaan het parlement binnen om ons te bewapenen met de wapens van de democratie. Zoals een wolf een schaap aanvalt, zullen wij dat ook doen', zei Joseph Goebbels in 1928. Er is geen betere stimulans om de democratie te beschermen.

Miller concludeert dat we twee soorten bewustzijn hebben: een uitvoerend bewustzijn en een ontwaakt bewustzijn. De uitvoerende macht is het besef dat we organiseren en in control zijn. Dit kan ontaarden in depressie en overspannenheid. Het ontwaakte bewustzijn staat open voor het onverwachte, is esthetisch georiënteerd en leergierig. Het is beter in staat om los te laten.

Het Boeddhistische Dagblad is een onafhankelijk journalistiek webmagazine over boeddhistische thema's en inzichten. Lees ons colofon.

Op deze website gebruiken we cookies om bezoekersstatistieken bij te houden. U kunt bepalen wat u wel of niet toestaat via de instellingen: bekijk uw instellingen.

Op deze website gebruiken we cookies om bezoekersstatistieken bij te houden en als je reageert: je naam en e-mailadres.

Zo houden we bij hoe de site wordt gebruikt en hoe vaak.

Hier kun je instellen welke cookies je wel of niet toestaat.

Met deze cookies slaan wij uw voorkeuren in het gebruik van deze website op.

Als u deze cookie uitschakelt, kunnen we uw voorkeuren niet opslaan. Dit betekent dat u bij elk bezoek aan deze website cookies opnieuw moet in- of uitschakelen.

We gebruiken Google Analytics om bezoekersaantallen bij te houden.

Dit helpt ons de website te verbeteren; zo weten we wat wel en niet wordt gebruikt of gelezen.

Alle cookies zijn uitgeschakeld in uw browser. Schakel cookies in als u wilt dat wij uw voorkeuren opslaan,

Bekijk wat we wel of niet met uw gegevens doen